نکات اصلی معرفه و نکره درس عربی کنکور

– اسم‌های علم حتی اگر تنوین داشته باشند معرفه هستند؛ مانند: علیٌ، پس باید دقت کرد که تنوین همیشه نشانه‌ی نکره نیست.

۲- مضاف به شرطی معرفه محسوب می‌شود که مضاف‌الیه آن اسم معرفه باشد و اگر مضافٌ‌الیه نکره باشد، مضاف نیز نکره محسوب می‌شود؛ بنابراین مضاف و مضاف‌الیه همیشه یا دو اسم معرفه‌اند یا دو اسم نکره.

۳- اسمی نکره است که جزء موارد شش‌گانه‌ی اساسی معرفه نباشد؛ زیرا در عربی اصل بر نکره بودن است و اسم‌هایی مانند مجتهدون، معلمین هر چند تنوین ندارند اما نکره‌اند.

۴- مَن و مای استفهام و شرط در تقسیم‌بندی اسم‌ها «نکره» محسوب می‌شوند.

۵- اسم لای نفی جنس جزء نکره‌هاست.

۶- هر گاه چند اسم پی در پی به یکدیگر اضافه شوند در صورتی که آخرین اسم معرفه باشد اسم‌های ماقبل آن نیز همه معرفه خواهند بود (معرفه به اضافه). برای این‌که در شمردن تعداد معرفه‌ها اشتباه نکنید بهترین راه تشخیص تعداد معرفه‌ها این است که همواره معرفه‌ها را از سمت چپ بشمارید.

مانند: لونُ باب صف المدرسه جمیلٌ.

۷- همه‌ی اقسام اسم‌های معرفه (ضمیرها، موصولات، اسم‌های اشاره، اسم‌های علم، اسم‌های «ال»‌دار و حتی خود اسمی که معرفه به اضافه است) می‌توانند مضاف‌الیه واقع شوند و اسم ماقبل خود را معرفه کنند.

نکات ترجمه‌ای معرفه و نکره

معمولاً «ی» در فارسی علامت نکره است اما در سه جا «ی» به عنوان علامت نکره در ترجمه‌ی فارسی محسوب نمی‌شود:

۱- هنگامی که موصول خاص، صفت واقع می‌شود در ترجمه‌ی آن معمولاً موصوف به همراه «ی» می‌آید: (الرجل الذی= مردی که)

۲- هنگامی که مضاف و مضاف‌الیه داریم در ترجمه‌ی فارسی به انتهای مضاف کسره می‌دهیم (معلّمنا= معلمِ ما) اما گاهی به جای کسره حرف «ی» ظاهر می‌شود که جانشین آن کسره است و نباید آن را با «ی» نکره اشتباه بگیریم (دنیاکم= دنیای شما).

۳- گاهی «ی» نشانه‌ی مصدری است مانند: العطش الشدید: تشنگی شدید

۴- اگر خبر نکره باشد به شکل معرفه ترجمه می‌شود: هذا کتابٌ = این کتاب است.

۵- در میان انواع معرفه‌ها اسم علم فاقد نکته‌ی ترجمه است؛ زیرا اصولاً اسم علم ترجمه نمی‌شود.

منبع : ریاضی صد