متن انگیزشی رویاهای کودکی حامد دلیجه

سلام به کنکوری ها و دانش آموزان کهکشانی

حالت خوبه ؟؟؟ در ریاضی صد ما به فکر رویاهای بچگی شما هستیم. وقتی  بزرگ میشین محدودیت هات زیاد میشن و اون زندگی فانتزی کودکی را کم کم فراموش میکنین. یادمه وقتی بچه بودم کارتون می دیدم و میخواستم مثل اونها پرواز کنم. یک برنامه کودکی می دیدم نیلز بود. نیلز یک غاز داشت سوار اون میشد و هرجا که میرفت پرواز می کرد. نیلز میتونست کوچیک و بزرگ بشه. یبار به دست های خودم چوب و پلاستیک و… وصل کردم و روی دیوار حیاط خونمون رفتم. فکر کنم حدود ۸ سالم بود. شروع کردم به بال زدن و سریع سریع بال زدم و خودم را ول کردم از روی دیوار. نتیجه رو خودتون پیش بینی کردین حتما. آره حامد کوچولو کف این کره ی خاکی هست. گوررپ خورده زمین. بغض گلومو گرفته بود ولی گریه نکردم..

من یک غاز داشتم وقتی بچه بودم. یکی یدونه بود. مامان نداشت. از بچگی من بودم و اون. همیشه فکر می کرد من مامانشم و من رو دنبال می کرد. منم خیلی حال می کردم. الان یکمی بغض گلومو گرفته. غاز سرما و آب را دوست داره. وقتی هوا سرد می شد و بارون می بارید غاز رو میاوردم اتاق(اونموقع نمیدونستم با سرما حال میکنه). دوتایی زیر پتو می رفتیم. نمیخواستم سردش بشه. همینجوری غاز من بزرگ شد و بزرگ شد. غازها وقتی کوچیک هستند رنگشون زرد هست. وقتی نوجوان میشن رنگشون خاکستری میشه. وقتی هم بزرگ میشن رنگشون سفید میشه. یک همسایه داشتیم که مازندرانی بود. به دلیل مشکلاتی که داشتند سمت ما اومده بودند. مامان من(حامد دلیجه) خیلی باهاش خوب بود. اسم خانوم شهربانو بود. ما بهش می گفتیم خاله شهربانو. زمانی که شهربانو میخواست از محل ما بره مامانم غازمو به عنوان یادگاری بهش داد. من خیلی گریه کردم. هرچی گفتم بهش نده گوش نکرد. آخه حاصل رویاهای من از کارتون نیلز بود.

کم کم حامد بزرگ شد. محیط بیرون را دید. سریال ها و فیلم های واقعی تر را دید. رفتارهای بزرگترها را دید. دیدم آن ها خیلی خیلی محدودیت دارند. به خیلی از چیزهایی که من فکر می کنم فکر نمی کنند

پی نوشت : سال (۹۲) دستگاه جوجه کشی خریدم که توانایی این رو داره ۲۲۰ جوجه غاز رو دربیاره و با کلی ذوق و تلاش توش ۲۲۰ تخم غاز گذاشتم بعدا داستانشو میگم.

حالت خوبه  برادر ؟ خواهر ؟؟  همه میگن بی کلاس بازی در نیار تو سایتت. و متن های اینجوری ننویس. من خوشم نمیاد الکی کلاس بیام. این عکس بالای سایتم که با کت هستم منو اذیت میکنه. دوست دارم راحت باشم. من کسی نیستم تو این جهان (بیرون زمین). من فوقش ۶۰ سال دیگه توسط باکتری ها تجزیه میشم. کو اون جوونهایی که ۱۰۰۰ سال پیش داشتن حال می کردن و شاد بودند و……

آخرش که میمیریم. ولی یک چیز میگم خوب گوش کن. ببینید بچه ها من دوست ندارم حرف تکراری بزنم و همه ی حرفهام حاصل تفکرات خودمه. آخرش میمیریم و تلاش نکنیم؟؟ من با خودم اینجوری کنار اومدم که:

من زندگی تو را درک میکنم. اگه نوجوان هستی و یکارهایی میکنی اون کارها طبیعی هست و مشکلی نداره. بیولوژی بدنت هست. تو بد نیستی. به موفقیت خودت ادامه بده.

میدونم خیلی خیلی رویاها داری. میخوای پزشک خوبی بشی. میدونم خیلی هاتون مشکلات مالی دارید. تو رویاتون اینه پزشک بشین و از کسایی که پول ندارند پول نگیرید و خیلی ارزون عمل کنید. آخه اون کارگرو یا کشاورز یا کارمندی که یک روز کامل باید جون بکنه و ۴۰ تومان دربیاره. میدونی برای یک عمل ۲-۳ میلیونی چند روز باید زیر آفتاب کار کنه ؟؟  ولی پزشک ها سنگدل میشن. بی احساس میشن. پول نداشته باشی عمل نمی کنن. آخه اونها به دید کالا نگاه میکنن به مریض. آخه مریضی نباشه.ناراحتی قلبی نباشه و.. پزشک بیکار میشه. بدم میاد از شغلی که حیاتش به دوام مریضی ها هست.
اگه دیدی حتما گریه کردی

داستان کوتاه:

پی نوشت : سیگار چیز خوبی نیست و من هم اصلا سیگار یا قلیون یا هیچ چیز دیگه نمیکشم.

آهنگی که دوران دانشجویی من باهاش معنی گرفت.

 اکثر پزشک ها وقتی مثل شماها کوچولو بودند مثل شما فکر می کردند. ولی چی میشه که وقتی بزرگ میشن عوض میشن ؟؟ ۱۵ سال حیف شدن عمرشان ؟؟ ۱۵ سال شب و روز درس خوندن ؟؟ رتبه ی کنکور خوبی آوردن ؟؟ نمیدونم. تو مهندس هاش هم هست. برای یک پروانه ی خونه و یک امضا باید یکی دو میلیون بگیرن. و اون آدمی که نداره و به عشق بچه هاش و اینکه وارد خونه ی جدید بشن داره براشون خونه میسازه کلی فشار را تحمل میکنه. همه میگن میخورن ما هم میخوریم. ولی یکی باید این چرخه را متوقف کنه. نمیگم من الان به کمال شغلی رسیدم. ولی من الان ۲۴ سال دارم. رتبه ام خوب بود. درصدهام خوب بود.زیاد تلاش کردم. خوش گذرونی زیادی نداشتم. دانشگاه و رشته ی خوبی درس خوندم. حداقل ۱ میلیون نفر من را تو کشور می شناسند. من دوست دارم شروع کننده ی این ایده ها باشم. من دوست دارم به شما کنکوری ها بگم من با گذشت ۶ سال از کنکورم هنوز هم عقاید شما را دارم.  و از شما میخوام هر زمانی که خواستم مثل آدم بزرگ ها باشم به من هشدار بدین. میخوام کوچولو بمونم.

به شهدا فکر کنید. درست یا غلط رفتند جنگیدند. حتی اگر با کلی استدلال به من بگی که شهدا اشتباه کردند بالاخره رفتند و از جانشان مایه گذاشتند. میدونی جون یعنی چی ؟؟؟ به خاطر همان شهید و جانباز و اسیرهست که الان داری درس میخونی و تست میزنی. اونوقت به سهمیه شهدا گیر میدی ؟؟؟ اگر بابای اون نبود که تو مغزی نداشتی که بگی حقت خورده میشه. آهای نامرد. اگر بابای اونی که درسش ضعیف هست نبود که درس تو بهتر از اون نمی شد. چرا درس اون بدتر از تو هست؟؟ چون بوسیله ی باباش و آرامشی که باباش به کشور داد تو درس خوندی. و بوسیله ی همون مشکلاتی که از طرف جنگ به باباش وارد شد اون درسش بد شده. شاید بگی که کسی رو میشناسی که باباش جبهه نرفته ولی درسش هم بده. پیچیده فکر نکن. همینجاش حرفامو قبول کن. منم وقتی کنکور دادم مثل تو فکر می کردم. آخه منم سهمیه ای نیستم. منم مثل شما میگفتم که آره حق من خورده میشه. ولی بزرگتر که شدم و بصورت سیستمی که فکر کردم دیدم نه. من اشتباه می کردم.

پس به خون شهدا فکر کنید و تلاش کنید و درس بخونید. اگر وطنت خراب هم شده دوباره بسازش. دوباره می سازمت وطن. اگرچه با خشت جان خویش. خواهش میکنم به خون شهدا احترام بذار و درستو بخون.
این فیلم در مورد شهیدچمران هست ببینید

دانلود ویدیو

من از اون آدم های ریش دار نیستم. من شیش تیغ میزنم. من لی می پوشم. من تی شرت می پوشم. من اصلا نماز نمیخونم.

ولی من وجدان دارم. من انصاف دارم. من کشورمو دوست دارم. وقتی بازی فوتبال یا والیبال در سطح جهانی میبینی خودت میفهمی چقدر این کشور رو دوست داری و قلبت می تپه برای بردن ایران.

اگر بعدها بزرگتر شدین و من هم بزرگتر شدم. دوست دارم برای فکرهای بزرگتر دور هم بشینیم و کیفیت زندگی خود و کل ایران و اصلا کل جهان را بالا ببریم. چه اشکالی داره ؟؟ اشکالی داره  یکی که آدم میکشه را بهش یاد بدی که دیگه نکشه ؟؟

این جمله هم تقدیم به شما ریاضی صدی عزیز که تا اینجا مطلب را خوندی.

بزرگترین اسلحه دنیا اعتقاد به هدفته که باعث میشه حتی از مرگ هم نترسی …

تا اینجاش کلا حرف های من یعنی حامد دلیجه بود. هممشونم راست بود.  برای اینکه آخر این همه مطلب مختلف و پراکنده یک نظمی به حرفهام بدم یک داستانی میذارم براتون.

در روزگاران قدیم پادشاهی دستور داد تخته سنگی را وسط جاده ای قرار دهند. سپس خود و افرادش در گوشه ای مخفی شدند تا ببینند آیا کسی آن تخته سنگ را از سر راه برمی دارد یا نه.

عده ای از بازرگانان و افراد مرفه دربار با بی توجهی از کنار تخته سنگ عبور کردند. عده زیادی هم از مردم عادی با دیدن تخته سنگ شاه را ملامت می کردند و او را مقصر می دانستند که چرا جاده ها را آباد نمی کند و به وضعیت آنها رسیدگی نمی کند. اما هیچکس برای برداشتن تخته سنگ از وسط جاده کاری انجام نمی داد. پس از مدتی که افراد زیادی رفت و آمد کردند یک روستایی که بار سبزیجات داشت از راه رسید. آن مرد روستایی به محض اینکه به تخته سنگ رسید بارش را به زمین گذاشت و شروع به هل دادن تخته سنگ کرد تا اینکه بعد از مدتی با زحمت زیاد توانست تخته سنگ را از وسط جاده به کناری بغلتاند.

بعد از برداشتن تخته سنگ از وسط جاده مرد روستایی یک کیسه پول درست در جاییکه قبلاً تخته سنگ بود پیدا کرد وقتی مرد روستایی در کیسه را باز کرد با مقدار زیادی سکه های طلا و یک یادداشت مواجه شد که در آن نوشته شده بود: طلاها متعلق به کسی است که تخته سنگ را از سر راه مردم کنار بزند.

مرد روستایی چیزی آموخت که بسیاری از ما در مواجهه با سختی ها متوجه آن نمی شویم.

«هر مانعی که سر راه ما بوجود می آید فرصتی برای پیشرفت در اختیار ما می گذارد .»

اگه تو زندگی با مشکلی برخوردین سعی نکنین از کنار این مشکل رد بشین و خودتون رو به اون راه بزنین .

همیشه به این فکر باشین یکی از قصد این مشکلو سر راهتون قرار داده تا باش بجنگین و از سر راه بر دارنیش تا شما رو به یه چیز با ارزش برسونه .

آرشیو کامل مطالب انگیزشی من

منبع : ریاضی صد

مهندس حامد دلیجه ۹ شهریور ۹۴